Tien jaar geleden zat ik op de sofa bij een psycholoog. Mijn zoon was drie weken daarvoor geboren en mijn vader was ineens onverwachts overleden. Ik had het idee dat ik iets moest voelen. Had ik op voorhand een situatie kunnen bedenken die als verdrietig kon omschreven worden, leek het me wel deze. Net bevallen en halfwees, met een zoon die nooit zijn opa zou leren kennen.
Maar ik voelde niets.
“Volgens mij ben ik stuk”, zei ik tegen de psycholoog. “Rationeel weet ik dat ik nu verdriet zou moeten voelen, maar ik voel het niet.”
“Je hoofd is te sterk”, zei ze. “Je bent afgesneden van je gevoel. Je zou in je lichaam moeten zakken.”
In mijn lichaam zakken? Ik had geen ideeeee wat ze bedoelde. Ik kon wel beamen dat mijn Denker het had overgenomen. Al zolang ik mij kon herinneren, beredeneerde ik alles. Ik kon peinzen, bevroeden en overdenken. Analyseren, overwegen en reflecteren. Stilstaan, mijmeren en filosoferen. Piekeren en meta-piekeren. Maar voelen, nee, dat lukte me niet.
Mijn grote denkfout op dat moment was dan ook dat ik mijn gevoelsprobleem probeerde op te lossen met rationele technieken zoals gesprekstherapie.
Dat was namelijk de enige weg die ik kende. Dit was lang voor ik op het pad kwam van lichaamswerk, ademhalingstechnieken, yoga, energetisch werk etc… Technieken die de Denker in mij zweverig en niet onderbouwd genoeg vond. Technieken waar ik een hele weerstand tegen voelde omdat ik het rationeel niet kon plaatsen.
Het hoogtepunt van weerstand kwam er tijdens een workshop, waarvoor een lieve vriendin mij had ingeschreven. Ik had “ja” gezegd omdat de titel vaagweg iets over leiderschap vermeldde, maar ik had me niet verdiept in de cursusinhoud. Ik stond dus die ochtend voor een voldongen feit: we gingen aan de slag met onze chakra’s. De horror!
Maar die eerste aanraking met energetisch werk bracht me helemaal van de kaart. Het leek wel alsof de stop eraf ging. Alle emoties van de voorbije 35 jaar kwamen los. In één keer…
Deze strategie raad ik dan ook niet meteen aan… Er ligt een zekere wijsheid in de weg van de geleidelijkheid.
Maar goed het was gebeurd: ik was in mijn lijf gezakt en hoe! Ik kon voelen! Heel veel ineens, dat wel. Dus ik moest de volumeknop leren reguleren, mijn emoties leren doorvoelen en vooral: me leren bewegen op hun golven.
De eerste 35 jaar van mijn leven heb ik laten bepalen door de bovenste 20 cm van mijn lijf: mijn hersenen. Die andere 157cm had ik tot dan toe genegeerd. But they came back with a vengeance ;)
Ik ben mijn Denker ontzettend dankbaar, hij heeft me door moeilijke uitdagingen geleid en hij zorgt er nog steeds voor dat ik uit een kluwen van informatie snel de essentie begrijp. Maar ik ben hem nog dankbaarder omdat hij na 35 jaar moedig genoeg was om het stuur af en toe af te staan aan andere Archetypes, zoals de Fontein, de Priesteres en de Transformator. Archetypes die meer vanuit hun gevoel in het leven staan en me zo alle schakeringen van mens-zijn leren ontdekken.
Merk jij ook dat je niet bij je gevoel kan? Zou jij ook zo graag toegang krijgen tot de wijsheid van je lichaam? Of heb je net schrik dat je gevoel toelaten betekent dat je je professionele carrière wel kan vergeten? Contacteer me voor een vrijblijvende virtuele koffie! coaching@debbiebaute.com