Ken je het verhaal van tijger Mohini?
“Nadat de tijger jarenlang in een kooi van 3x3 meter geleefd had, werd er een prachtige natuurlijke habitat voor haar gecreëerd. Een paradijs met heuvels, bomen, een vijver en weelderige vegetatie. De transfer van de tijger naar haar nieuwe thuis kon rekenen op massale pers- en publieksbelangstelling. Hoe zou de tijger reageren op haar nieuw hervonden vrijheid?
Tot grote verbazing van de aanwezigen, zocht de tijger onmiddellijk haar toevlucht in een uithoek van het domein. Daar ijsbeerde ze de rest van haar leven steeds heen en weer tot er een plek van 3x3 meter was uitgesleten in het gras.”
We kennen allemaal het gevoel van vast te zitten. Niet meer voor- of achteruit te kunnen. Of toch alleszins die illusie hebben. Tijger Mohini ervaarde het fysiek door vast te zitten in een kooi. In het tweede deel van het verhaal is haar kooi veel ruimer geworden, maar blijft ze vastzitten in mentale patronen die ervoor zorgen dat ze niet in staat is haar wijdere vrijheid te verkennen.
Als mens overkomt dit ons ook soms. Niet meer weten welke kant je op kan of mag. De oude kooi past niet meer, maar de nieuwe is nog te onbekend. We willen de oude jas uittrekken, maar hebben moeite met het kiezen van een nieuwe. En die tussentijd voelt naakt, koud en kil.
Angst, verdriet, uitzichtloosheid halen de overhand.
Stilaan word je je bewust van de kooi die je voor jezelf hebt gebouwd. Ooit is het nodig geweest, dat je jezelf beschermde door zware muren op te trekken. Tegen die strenge vader, de kille moeder, de pestkop op school. Tegen je context die niet voedend, ondersteunend of koesterend was. Je hebt jezelf leren redden, door je emoties weg te stoppen en te blijven gaan. En wat een prachtige eigenschap is dat ook gebleken: het heeft je ver gebracht. Op naar meer resultaten, de volgende promotie,…
En plots is er daar een knak. Ineens is een onverwacht pijnlijke gebeurtenis toch te heftig voor je pantser. Er komen scheurtjes in, dan barsten,… tot het hele pantser aan diggelen ligt. Je zakt weg in een emotionele crisis. Je voelt de angst dat je hele leven naar de verdoemenis gaat, je voelt je alleen en eenzaam, er is niemand die begrijpt waar jij je nu bevindt: op de bodem van je leven.
Wat is de link met het verhaal van Mohini? We hebben allemaal mentale en emotionele constructen rond onszelf opgetrokken. In eerste instantie voelen die veilig, dan beklemmend en tot slot willen we ervanaf. Maar hoe dan?
Het is belangrijk die emoties te zien als energie. En het enige wat energie wil, is stromen. Opgekropte energie leidt tot het bekende resultaat. De constructen hebben zich vastgezet in je lichaam, ze kunnen er dus ook enkel via je lichaam weer uit. Door spreken, schrijven, huilen, schreeuwen, stampen, sporten,...
Je zou baat kunnen hebben bij energetisch werk, emotioneel lichaamswerk, ademwerk, fasciatherapie, et cetera. Technieken die bij ons niet zo bekend zijn, omdat wij alles mentaal proberen op te lossen. Maar de enige weg uit de kooi is door die opgekropte emoties lichamelijk te verwerken.
Op deze manier worden de scherpe pieken en diepe dalen geleidelijk aan wat rustigere golven. Het leven zal uitdagingen op je af blijven sturen, maar als je in staat bent je emoties ook energetisch te reguleren, wordt het allemaal veel behapbaarder. Op die manier gaat de deur van de emotionele kooi die je voor jezelf gebouwd hebt, stilletjesaan verder open.
Wil je exploreren welke methodiek bij jouw vraag zou kunnen passen? Geef ons gerust een seintje!